Wooh! Anyareh na?!?

Wooh! Ayun! Pagkatapos ng lampas isang buwan, nakasulat at nakabisita ring muli sa'yo minamahal kong blog (naks!). Ganito yata talaga kapag super busy ka, hindi mo namamalayan na ilang araw na pala yung lumilipas. Grabe, to the fact na emo-emohan pa ako sa last post ko. Langya :D

Medyo marami na ring nangyari specifically sa akin sa nakalipas pa lang na isang buwan. Ganun naman yata talaga, nagbabago ang kalagayan mo, pananaw mo sa buhay, interaction mo sa mga friends mo, social life. Basta, ganun naman talaga: Change is constant.

Kinabukasan pala ng last post ko e nagstart na 'ko dun sa trabaho ko. Pa'no ko ba ire-recall 'to? Yung first two weeks ko dun e adjustment period baga sa environment, workplace at mga katrabaho. Yung mga time na natatanga-tanga ka pa sa ginagawa nyo, tapos mabagal ka pa daw, tapos di pa kayo masyadong close ng mga kasama mo dun. Basta, puno ako ng doubts and fears (wow!) na pansarili ko lang naman. Stressed pa ako nun lagi pag uwian na, hehe. Pero nakaka-adjust naman na dun sa sumunod na two weeks. Magaan na yung pakikisama mo sa mga katrabaho, tapos medyo kaya mo na yung ginagawa nyo dun, nakakasabay ka na sa kanila, hindi ka na stressed kapag pauwi at papasok, yung tipong pagod na lang yung majority na kalaban mo? Ganun naman yata talaga kapag nagsisimula ka pa lang sa isang trabaho. Basta masaya naman na kahit papano, lalo na nitong natanggap na ang unang sweldo (wooh!), pero sa sunod ko na muna ikwento yun, hehe.

Buti nga at nakaranas din ng long holiday nitong Undas, kaya medyo nakapag-unwind din at nakapag-bonding sa mga friends. Ready na ulit para harapin ang kung anumang itapon ni Kapalaran at Tadhana sa akin. Let's Go Beybeh! :D

**********************

Namakyaw nga pala si Ate ng Kikomachine Komix this week, tatlo agad! Magawan nga ng review kuno sa mga susunod na araw. Hehe :D

Bugso ng Damdamin #4: It's Not a Perfect World.

'Life is always unfair' nga daw sabi ng ilan. Ewan ba. Kahit pa iwasan mong isipin ang mga negatibong bagay bagay, yun at yun talaga yung lumalabas sa tawas e. Hindi ko talaga ma-explain. Kung sino pa yung matino at magagaling, ayun pa yung dinidispalinghado ng buhay. Anggulo ng pulitika, anggulo ng palabas sa TV, anggulo ng traffic, anggulo ng puso kong may angst (wow!). Basta, yung tipong mabigat yung pakiramdam mo pero hindi mo ma-explain at ma-specify kung ano ba talaga yun. Ewan ko ba. Nakakainis lang minsan..

Naalala ko tuloy yung Meteor Garden moments ko dati 9-10 years ago, nung palabas siya sa Channel 2. Wala lang, tingin ko mas okey pa yung F4 kesa sa mga KPop na hindi mo maarok kung anong nasinghot at napaka-weird ng mga hairstyle at costume. Tsaka lagi na lang pop songs yung nilalabas nila, puro na lang party party. E hindi naman laging ganun ang buhay natin, nakakaranas din naman tayo ng kalungkutan, etc (kaya mas mahal ko ang OPM e, especially mga banda). Saulado pa namin yung mga kanta nila kahit hindi namin masyadong maintindihan, pero tumagos talaga sa puso namin. Basta ganun..

Tsk. Hindi na nga lang magsasalita. Wala din namang mangyayari. Lalo na't papalapit na ang eleksyon next year! Patay kang bata ka. Lulunurin ka ng mga nangangampanyang pulitiko ng mga nagkikinangan at makukulay na panliligaw nila, tapos wala din namang mababago masyado kapag nagkapanalunan na. Dun pa lang bibigat na pakiramdam mo e. Kakanta na lang. Nanamnamin ko na lang yung kanta nang buong puso hanggang sa hilumin niya ang magugulong angst ng puso ko (wow!). Wasak.

Ang Salamin. Bow.

Hindi ko inakalang mapapagastos ako ng todo sa pag-aaply ng first job (wow). Andami pa munang dapat iayos sa pisikal na aspeto ko bago maka-go. Isa na 'tong salamin na 'to.

Sabagay. Grade 5 pa lang nang unang nakagamit at nakahawak ng cellphone (Nokia 3210 at 5110, oh the classics! hehe). Tapos First Year High School nang magsimulang makahawak at gumamit ng computer. Mula sa pagka-ignorante at pagkamangha sa Yahoo Messenger, hanggang sa Friendster nung kulay orange pa ang theme, tapos naging blue naman, hanggang sa nag-revamp at nag-reformat nang tuluyan nung May 2011 (andaming masasayang alaala..). Tapos yung since birth na kakanood sa TV ng drama, balita, commercials, etc. Tapos biglang fast forward ngayon -- na Facebook, Blogger, Picasa Web, at Youtube na ang jinu-juggle nang sabay-sabay sa tuwing magrerent sa comshop. Kung susumahin: mga 8 years na sa cellphone, tapos 5-6 years sa computer at since birth (15 years?) sa TV, hindi talaga imposible na lumabo ang mata ko. Nung ipina-check ko yung grado ng mata ko: 200 ang prehong mata. Sobrang labo na daw para sa edad ko. Ang saya diba?

 

Kaya nga nung nag-apply ako at nagpamedical, nirequire pa akong magsalamin. Nung pinatingin ako sa snellen chart, anlabo grabe! Alam mo yung first letter na malaki tapos yung sa baba niya na dalawang letra? Dun pa lang banda hindi ko na mabasa yung letra. 20/100 yata yung naging diagnosis sa kin, kaya pina-require talaga akong gumamit na ng salamin.

Ganun pala kapag first time mo magsuot ng corrective glasses. Kahit na malinaw nga yung paningin mo, parang nakaka-conscious pa rin. Parang yung pakiramdam ko kapag may suot na relo, bracelet at hikaw: feeling mo may gumagapang na rashes na hindi mo mapigilang tingnan-tingnan. Basta ganun. Tapos medyo nakakahilo kapag nilalakad mo nang suot yun, lalo na kapag yuyuko ka at titingnan mo yung dinadaanan mo. Para kang nalalasing! Tapos hindi mo ma-accurate yung paghakbang mo, mahirap kapag makikitid yung dadaanan mo. Basta ganun. Normal lang naman daw yun sabi ng Optometrist, lalo na sa mga first time pa lang magsasalamin.

So far, mag-iisang buwan na akong nagsasalamin. Pero hindi pa sa lahat ng oras, nakapagpapapagod din kasi ng paningin. Sinusuot ko lang siya sa trabaho (dahil required) tsaka kapag lumalabas ako ng bahay (para iwas hassle, tsaka para madaling magkakitaan ng mga friends hehehe).

Ayun. Masaya lang. :)

I Was There: General Luna's Album Tour at SM Dasmariñas.

From left to right: Audrey (guitar), Alex (bass), Nicole (vocals), Bea (drums) and Caren (guitar).
Photos courtesy of General Luna's Facebook Page. Instagramized, hehehe.

September 15 nun. Nasa pang-apat na araw nako ng training ko sa panibago kong trabaho. Tipikal lang naman yung araw na yun: gising, ligo, bihis, lakad, trapik, kayod, byahe, pasok sa mall para malamigan, tapos uwi na. Ni hindi ko nga namalayan na sabado na pala yung araw na yun. Pero kakaiba lang siya sa ibang araw. Pagpasok na pagpasok ko sa loob ng mall, nakita ko na yung kumpol ng tao sa annex center. Isip ko: baka mall tour lang ng solo artist na di ko naman kilala o kaya naman parang sale sale chuba ek ek. Dinaanan ko lang din yun nung una. Tapos nakita ko nga yung nakapaskil sa stage: GENERAL LUNA ALBUM TOUR. Napatigil ako. Ayos 'to ah, sabi ko sa sarili ko. Sa buong talambuhay ko pa naman e ngayon pa lang ako makakakita nang sikat na banda na nagpeperform live, straight to my eyes. Tsaka aware na din ako sa bandang General Luna, narinig ko na sila last two years ago pero hindi ko pa naririnig yung tugtugan nila. So hindi ko na pinalampas yung pagkakataon, tutal naman e maaga pa naman. Buti nga e saktong papasimula pa lang ng show/gig nila.

They're promoting their second album, Different Corners. Last August 2011 pa pala sila huling nagpunta dito kaya excited din sila. Nakakatuwa din pala talagang makinig sa mga gig/concert/shows ng mga banda, kahit yung intro at test drive pa lang nila ng mga instruments nila, nakakaenggayo nang pakinggan. Iba din kasi kapag live performance, ramdam mo yung intensity, yung cheers ng mga audience kahit pa totally unaware ka sa music nila. Grabe, superb. :))

Una nilang kinanta yung version nila ng Asin's Usok. Mala-reggae yung beat sa simula, para mahype ang audience. I think mga 5-6 songs din yung pinerform nila, most of them were from their latest album, Different Corners. Ako mismo e nag-enjoy sa set nila kahit pa di ko masyadong napapakinggan yung mga tugtog nila. Nakakatuwa kasi talaga kapag live, ramdam na ramdam mo yung kanta. Tsaka ang gagaling din nila to the fact na all-female band sila, lalo na yung drummer nilang si Bea: hataw kung hataw. Basta, superb. :))

Lastly, tinugtog nila yung title single ng album nila which is Different Corners. Dabest talaga, sulit na sulit yung tour lalo na sa mga avid followers nila. May mga 'inbox' nga din yung mga audience nun e, inaarbor yung drumstick ng drummer nila hehe. Pagkatapos nun e nagpa-autograph sign naman sila sa mga bumili ng album nila at nagpa-picture. Saya sobra.

Pagkatapos naman e tumuloy na sa sakayan pauwi -- na sobrang haba ng pila! Simula sa dulo ng terminal tapos halos umikot na sa perimeter ng terminal yung haba ng pila. Wasakan talaga sa paghintay. 6:45 banda nagsimulang pumila, alomst 9:00 pm na nakaalis sa mall. Sabado nga din naman kasi, maraming tao. Pero masaya pa rin talaga, sulit naman yung paghihintay. Bale sila yung kaunaunahang banda na nakita kong mag-perform live. Sarap. :)

Photos are from General Luna's Facebook Page. Instagramized, hehehe.

Like their page: http://www.facebook.com/GeneralLuna.

Post-Happy Birthday Speech.

Reminder: This piece was written last September 11, 2012.


Hindi ko pala naikwento sa journal ko last year kung paano ko nai-celebrate yung birthday ko. Super busy din kasi ako nun sa trabaho ko kaya hindi ko masyadong na-update posts ko nung buwang yun. Basta ba araw-araw kasi akong pagod, bloated at stressed nun. Buti na nga lang e wala na ako dun.

Pano ko nga ba na-celebrate yun? Wala nga pala akong trabaho nun kasi pina-day off pala nila ako sa work, regalo daw nila sa 'kin. Dumaan nga lang pala ako dun kinahapunan para magpa-blowout ng pancit at coke. Tapos gumala din ako nun sa Robinson's tsaka nagpa-print ng t-shirt (regalo sa sarili). Tapos nagkita kami ng mga close friends ko at kumain kami sa Divimall. Tapos gabi na umuwi. Pagdating sa bahay, spaghetti ba yung handa nun o pancit? Halo-halo na mga events sa utak ko, last year pa nga kasi nangyari e. Hindi ko na maarok kung alin nga ba ang tama. Memory gap, hehe.

Siyempre, sino ba naman sa atin ang hindi nag-expect ng kahit ano habang papalapit ang birthday niya? Kahit pa sabihin natin verbally na "HINDI AKO MAG-EEXPECT," nandoon pa rin sa kadulu-duluhan ng isip natin yung pag-expect at paghiling ng mga gustong mangyari sa pagsapit ng birthday niya. Automatic na yun e, programmed na sa utak natin once na lumalapit ang kaarawan natin. Parang ngayon lang, eksaktong isang linggo na lang birthday ko na. Nung elementary at highschool, halos walang nakakaalam kung kelan ako magbe-birthday. Nalalaman na lang nila (nagugulat pa nga minsan) kapag ina-announce na lang yun ng adviser namin dahil nasa record nya birthdays ng buong klase. Tsaka hindi rin ako ganun kakumportable kapag may bumabati sa 'kin ng "HAPPY BIRTHDAY!" dahil perception ko lagi noon e nakikipagplastikan lang sila. Awkward, parang pilit lang at hindi sincere. Mas hardcore pa nga dati: once na malaman ng klase na birthday mo, sabay-sabay ka nilang kakantahan bigla ng "HAPPY BIRTHDAY" sa gitna ng klase (minsan may "MALIGAYANG BATI" pa nga e, para maubos yung oras. hehe). At dahil alam na nga nila, humanda-handa ka na sa uwian dahil babasagan ka nila ng itlog! (minsan may harina pang kasama!) Grabe High School Grabe! Nabasagan nga ako ng itlog nung 4th year e. Sarap. Buti na lang may mahuhugasan at hindi dumamay sa damit ko.

Minsan-minsan naiisip mo rin: Ano kayang mangyayari sa birthday ko? May babati kaya sa text? May makakaalala kaya? May magreregalo kaya? Panigurado namang may babati sa Facebook dahil mano-notify naman lahat ng friends mo kapag birthday mo, so hindi mo rin sure kung nakaalala ba talaga o 'napaalalahanan' lang. Tsaka para sa 'kin hindi masyadong 'touchy' ang bati kapag sa FB lang, yung tipong "hbd" lang yung pinost sa wall mo (wala man lang kahit period! parang napadaan lang talaga). Wasak na wasak lang. Ni sa talambuhay ko nga, wala pang nag-'bonggang surprise' sa birthday ko. Yung para bang: surprise sayo ng mga friends, biglang sumulat/nagregalo sayo si Lavander-siamese, yung mga hindi-magarbo-pero-nilagyan-ng-effort na mga regalo, etc. Alam mo yun? Yung hindi mo naman talaga ie-expect pero mas matutuwa ka sana kung mangyayari ytng mga yun? Ganun baga...

Tsaka wrong timing nga rin pala kasi. Isang buwan ko nang nilalakad yung pag-aapply ng trabaho, stucked-up pa rin ako sa medical. Dami pa kasing kailangang ayusin sa akin para ma-fit to work na. Medyo recession din sa bahay, so wala rin (at hindi rin naman) akong dapat asahan. Wala din tuloy akong pang-blowout kahit pansarili na lang. Tutal sanay na rin naman akong wala lagi, edi keribells na lang.

* * * * * * * * * *

Pero kung may magtatanong sa 'kin kung ano bang gusto kong mangyari sa birthday ko, gusto ko sanang maramdaman yung kahalagahan ko sa mga kaibigan ko. Kumbaga maramdaman ko rin na mahalaga ako sa tropa, gaya ng pagpapahalagang pinapakita ko sa kanila (drama).

O kung hindi man, kahit batiin na lang ako ni Lavander-siamese sa hindi malilimutang paraan. Regaluhan niya ako, sulatan niya ako. Kahit ano, magca-cartwheel na ang puso ko nang bonggang-bongga galing sa kanya.

Pero higit anupaman sa mga sinulat ko dito, ipapaubaya ko na lang kay Lord yung mga mangyayari sa kaarawan ko. Kung pagbigyan man Nya o hindi ang mga hiling ko, ayos lang sa 'kin. Dahil higit Niyang alam kung ano ang mas makabubuti sa 'kin, at maluwag sa loob kong tatanggapin yun. Kahit kelan naman hindi Niya ako pinabayaan e. Basta huwag lang Niya kami -- ng pamilya at kaibigan ko -- ilapit sa kapahamakan, solve na lahat. =)

Basta hindi na lang talaga ako masyadong mag-eexpect ng kahit ano. Hihihi.