Bugso ng Damdamin #4: It's Not a Perfect World.

'Life is always unfair' nga daw sabi ng ilan. Ewan ba. Kahit pa iwasan mong isipin ang mga negatibong bagay bagay, yun at yun talaga yung lumalabas sa tawas e. Hindi ko talaga ma-explain. Kung sino pa yung matino at magagaling, ayun pa yung dinidispalinghado ng buhay. Anggulo ng pulitika, anggulo ng palabas sa TV, anggulo ng traffic, anggulo ng puso kong may angst (wow!). Basta, yung tipong mabigat yung pakiramdam mo pero hindi mo ma-explain at ma-specify kung ano ba talaga yun. Ewan ko ba. Nakakainis lang minsan..

Naalala ko tuloy yung Meteor Garden moments ko dati 9-10 years ago, nung palabas siya sa Channel 2. Wala lang, tingin ko mas okey pa yung F4 kesa sa mga KPop na hindi mo maarok kung anong nasinghot at napaka-weird ng mga hairstyle at costume. Tsaka lagi na lang pop songs yung nilalabas nila, puro na lang party party. E hindi naman laging ganun ang buhay natin, nakakaranas din naman tayo ng kalungkutan, etc (kaya mas mahal ko ang OPM e, especially mga banda). Saulado pa namin yung mga kanta nila kahit hindi namin masyadong maintindihan, pero tumagos talaga sa puso namin. Basta ganun..

Tsk. Hindi na nga lang magsasalita. Wala din namang mangyayari. Lalo na't papalapit na ang eleksyon next year! Patay kang bata ka. Lulunurin ka ng mga nangangampanyang pulitiko ng mga nagkikinangan at makukulay na panliligaw nila, tapos wala din namang mababago masyado kapag nagkapanalunan na. Dun pa lang bibigat na pakiramdam mo e. Kakanta na lang. Nanamnamin ko na lang yung kanta nang buong puso hanggang sa hilumin niya ang magugulong angst ng puso ko (wow!). Wasak.

Ang Salamin. Bow.

Hindi ko inakalang mapapagastos ako ng todo sa pag-aaply ng first job (wow). Andami pa munang dapat iayos sa pisikal na aspeto ko bago maka-go. Isa na 'tong salamin na 'to.

Sabagay. Grade 5 pa lang nang unang nakagamit at nakahawak ng cellphone (Nokia 3210 at 5110, oh the classics! hehe). Tapos First Year High School nang magsimulang makahawak at gumamit ng computer. Mula sa pagka-ignorante at pagkamangha sa Yahoo Messenger, hanggang sa Friendster nung kulay orange pa ang theme, tapos naging blue naman, hanggang sa nag-revamp at nag-reformat nang tuluyan nung May 2011 (andaming masasayang alaala..). Tapos yung since birth na kakanood sa TV ng drama, balita, commercials, etc. Tapos biglang fast forward ngayon -- na Facebook, Blogger, Picasa Web, at Youtube na ang jinu-juggle nang sabay-sabay sa tuwing magrerent sa comshop. Kung susumahin: mga 8 years na sa cellphone, tapos 5-6 years sa computer at since birth (15 years?) sa TV, hindi talaga imposible na lumabo ang mata ko. Nung ipina-check ko yung grado ng mata ko: 200 ang prehong mata. Sobrang labo na daw para sa edad ko. Ang saya diba?

 

Kaya nga nung nag-apply ako at nagpamedical, nirequire pa akong magsalamin. Nung pinatingin ako sa snellen chart, anlabo grabe! Alam mo yung first letter na malaki tapos yung sa baba niya na dalawang letra? Dun pa lang banda hindi ko na mabasa yung letra. 20/100 yata yung naging diagnosis sa kin, kaya pina-require talaga akong gumamit na ng salamin.

Ganun pala kapag first time mo magsuot ng corrective glasses. Kahit na malinaw nga yung paningin mo, parang nakaka-conscious pa rin. Parang yung pakiramdam ko kapag may suot na relo, bracelet at hikaw: feeling mo may gumagapang na rashes na hindi mo mapigilang tingnan-tingnan. Basta ganun. Tapos medyo nakakahilo kapag nilalakad mo nang suot yun, lalo na kapag yuyuko ka at titingnan mo yung dinadaanan mo. Para kang nalalasing! Tapos hindi mo ma-accurate yung paghakbang mo, mahirap kapag makikitid yung dadaanan mo. Basta ganun. Normal lang naman daw yun sabi ng Optometrist, lalo na sa mga first time pa lang magsasalamin.

So far, mag-iisang buwan na akong nagsasalamin. Pero hindi pa sa lahat ng oras, nakapagpapapagod din kasi ng paningin. Sinusuot ko lang siya sa trabaho (dahil required) tsaka kapag lumalabas ako ng bahay (para iwas hassle, tsaka para madaling magkakitaan ng mga friends hehehe).

Ayun. Masaya lang. :)